Jak większość śródmiejskich ulic położonych na osi wschód-zachód, była drogą polną, którą z czasem wchłonęło miasto. Biegła wśród dworków z ogrodami i niewielkich oczek wodnych - glinianek. Zapewne tak urokliwemu otoczeniu zawdzięcza nazwę. Ulica Miła podobnie jak większość ulic Muranowa zaostała wytyczona w XVIII w (1770r.) i przebiegała do 1943r. od ulicy Smoczej do Placu Muranowskiego, w późniejszym okresie po II wojnie światowej zmieniła swój bieg i kończyła się na skrzyżowaniu z ulicą Zamenhoffa, Pierwsza zabudowa tej ulicy była tylko i wyłącznie drewniana, jedyny zakład o którym wiadomo (XVIII-XIX w. ) to garbarnia białoskórnicza, który znajdował się pod nr.11. Jako jeden z bardziej intensywnych okresów rozwoju ulicy Miłej można uznać lata 1873-1882 , powstało wtedy na niej dużo oficyn, kamienice, zakłady. W 1880 r stanęła tam pierwsza kamienica zaprojektowana przez Ludwika Kwiatkowskiego, budynek liczył 3 piętra, kamienica ta stała się wzorcem dla rozbudowy ulic Muranowa, a jej wzór był często powielany, kopiowany, modfikowany.
Mieszkańcami tej ulicy, zresztą jak wszystkich z nią sąsiadujących byli ubodzy wyznawcy Judaizmu,
Na Miłej w tamtych czasach wiele było prywatnych "handelków", sklepików oferujących dość szeroki asortyment - od lekarstw i futer po drewno stolarskie i wino. Z firm produkcyjnych wyróżniały się warzelnia soków "Santè", oraz wytwórnia lamp Ch. Gutgolda. Na posesji numer 45 działała szwalnia nr. X Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności dająca pracę ubogim dziewczętom, oraz ochronka dla dzieci żydowskich.
Około roku 1930 rozebrano trzypiętrowy dom drewniany u zbiegu z ulicą Ksawerego Druckiego - Lubeckiego (dziś jest to fragment Al. Jana Pawła II); poza tym działalność budowlana przy ulicy ograniczała się głównie do nadbudowywania istniejących budynków lub wystawiania nowych oficyn. Szeregowa i pozbawiona luk zabudowa Miłej sprawiła, że okres kolejnego ożywienia budowlanego w mieście (lata 1934-39) nie przyniósł w sumie nowych realizacji; ulica należała wtedy do najbardziej zaniedbanych w Warszawie
W roku 1939 zabudowa ulicy częściowo spłonęła; jesienią 1940 została włączona do getta. Po
wybuchu powstania w getcie sztab dowództwa powstania i ŻOB zajął miejsce w przygotowanym wcześniej bunkrze pod numerem 18. 8 maja 1943 roku, na tydzień przed upadkiem powstania, dowództwo na czele z Mordechajem Anielewiczem i jego żoną Mirą popełniło zbiorowe samobójstwo.
Podczas walk całą zabudowa została spalona, a następnie zrównana z ziemią; w okresie powojennym zmieniono zupełnie przebieg dawnych Nalewek i zlikwidowano Plac Muranowski. Tym samym skasowaniu uległ początkowy odcinek ulicy, co w pełni rekompensuje jej przedłużenie w okresie powojennym do ul. Esperanto; powojenna zabudowa osiedla Muranów wzniesiona według projektu Bohdana Lacherta w niczym nie nawiązuje do historycznego wyglądu ulicy.
Współcześnie ulica Miła ma długość ok 995 m długości i obowiązuje na niej kierunek wschodni( jednokierunkowość ) na jej terenia znajdują się takie miejsca jak: przy Miłej 2 (dawniej Miła 18) znajduje się pomnik postawiony w miejscu, w którym w czasie powstania w getcie warszawskim popełnił samobójstwo Mordechaj Anielewicz.
przy Miłej 7 mieści się LXXXI Liceum Ogólnokształcące oraz kiedyś Warszawska Wyższa Szkoła Informatyki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz